การสังหารหมู่หนานจิง

จากเหตุการณ์ทหารญี่ปุ่นระเบิดรางรถไฟสายหนานหม่าน (หนานจิง-แมนจูเรีย)โดยใส่ความว่าเป็นฝีมือกองทัพจีนและใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการเปิดฉากสงครามบุกประเทศจีนครั้งใหม่ “หนานจิงแตก” ที่ทหารญี่ปุ่นจี้ดาบสังหารไปที่ชาวเมืองผู้รักสันติจำนวนมากในจำนวนนี้เหตุการณ์ที่น่าหดหู่ที่สุดเป็นการสังหารหมู่แบบรวมกลุ่มปฏิบัติการ ที่มีผู้ถูกสังหารจำนวนกว่าสองแสนคน ไม่ว่าจะเป็นสตรีสาวจนถึงสตรีสูงวัยหกสิบเจ็ดสิบปีที่ต้องตกเป็นผู้ถูกทำร้ายจำนวนมาก ทั้งข่มขืน รุมโทรม และการทารุณอีกหลายอย่างที่เกิดเป็นภาพน่าอเนจอนาถ ต่อมาญี่ปุ่นได้เปลี่ยนวิธีการเป็น “ผู้หญิงปลอบขวัญ” ที่แท้จริงแล้วคือสถานบริการที่บังคับสตรีชาวจีนและชาวเกาหลีนับหมื่นให้เป็นเหยื่อการข่มขืน และต่อมาใน วันที่ 19 มีนาคม ค.ศ. 1947 ศาลได้พิพากษาตัดสินว่า”พลเอกอิวาเนะ มัตสึอิ ในระหว่างสงครามได้ร่วมกันยุยงส่งเสริมให้ท้ายกหารในการสังหารหมู่เชลยศึกและบุคคลที่มิใช่ผู้นำการสู้รบอีกทั้งทำการข่มขืน ปล้นสะดมและทำลายทรัพย์สิน เห็นควรลงโทษประหารชีวิต” (นายอินทร์, 2566)